De last van de witte man

Te lang is Europa nonchalant en cynisch over Afrika geweest, schrijft Marcia Luyten. Dat kan niet langer. Waarachtig idealisme moet onorthodoxe oplossingen aandurven.

Toen ik Jacques Rizinde ontmoette, was Rwanda een land dat net omhoog kroop uit het morele failliet van een genocide. Het was begonnen zijn schade op te nemen. Jacques was toen 18 jaar oud en net wees. Hij was het hoofd van wat restte van hun gezin: vier kinderen. Jacques was slim en altijd een ijverige leerling geweest, maar moest nu de kost verdienen voor zijn broers en zusje. Een paar jaar hebben we hem geholpen. In Kigali haalde hij een heao-diploma.

Jaren later hoor ik hoe het hem is vergaan. Jacques woont in North Dakota en werkt in een supermarkt als vakkenvuller. Liever ongeschoolde arbeid in het Westen dan een baan op niveau in Rwanda. Het tekent het verlangen naar Europa en Amerika dat ik overal in Afrika tegenkwam. Hoe dor en desolaat een dorp ook is, bijna altijd hangt in een barretje een tv, die de hele dag luid de oase aan de overkant van de plas laat zien: Coca-Cola in overvloed, geluk voor iedereen.

LEES VERDER