De Hollander wil graag naar het politiebureau. Want dan betaalt de verzekering de schade van het ongeluk.

Toen na vier uur op het politiekantoor de derde beambte kwam uitleggen dat onze auto’s naar een verafgelegen werkplaats voor politie-inspectie moesten worden gebracht, begreep ik waarom meneer Haji me had gesmeekt de zaak op straat te regelen.

Dat had gekund want De Zaak was klaar als een klontje. Ik had geprobeerd te ontsnappen uit het verkeersinfarct waar ik net was ingereden. Alleen had ik gemist dat er al een auto achter me was gaan staan. Dus zette ik vol gas de Turbodiesel Landcruiser achteruit. Toen werd de motorkap van meneer Haji opgerold.

Of ik toch alst-u-blieft meteen voor de schade wilde betalen. Dan zouden meneer en twee mevrouwen Haji het verder zelf wel regelen en kon iedereen weer door. Dat was: niet alleen zij en ik. De weg voor ons was intussen leeg. Achter ons honderden auto’s.

Het aanbod was verleidelijk maar de schade groot. En dus zei de Hollander: “Sorry, mijn verzekeraar eist een politierapport.” Een van de mevrouwen probeerde: “Wij zijn verzekerd maar bij een ongeluk betalen we meteen zo.” Haji en de vrouwen deden wat Afrikanen goed kunnen: ze legden zich neer bij het lot. We togen naar het hoofdbureau.

Een officiële verklaring bleek niet eenvoudig. Een stapel handgeschreven verklaringen en uren later, parelde meneer Haji zweet. Voor een complete aangifte moesten onze auto’s een officieel schaderapport. En daarvoor gingen ze een paar dagen naar de Inspection of Vehicles.

Ho. Dit liep uit de hand. Ik legde de politieman uit dat dat van de verzekering niet hoefde. Die bepaalde zelf de schade. Dus als meneer nou een stempel wilde zetten?

Beslist niet. Een hoger geplaatste agent verscheen. Of ik de officiële procedures van de Oegandese politie wilde saboteren? Weer belde ik het verzekeringsmannetje die, opnieuw, een agent uitlegde dat politie-inspectie overbodig was.

De derde agent was niet beleefd meer. Ik was vrijwillig gekomen?! Dan ook alles volgens de regels.

Het was beslist niet mijn verhaal over politie die burgers ten dienste moet zijn, wat ons onze auto’s teruggaf, maar uiteindelijk reden meneer Haji en ik onze eigen auto’s van het terrein af. Het was gelukt, en geen cent smeergeld. De zon zakte. Tevreden zwaaide ik meneer Haji na.

**
De zaak geregeld verscheen als column in De Pers op 15 mei 2008