Pasen is in het Westen van Oeganda niet echt een feest van licht.

Het werd net licht toen op Eerste Paasdag in Mbarara een vrachtwagen met runderen kantelde, met 25 Ankole-koeien met horens van anderhalve meter en de ogen zo reebruin als hun glanzend vel. Op de rand van de laadbak reden vier mannen mee.

De truck kiepte en achttien koeien en vijf mannen waren dood – of misschien eerst zwaargewond, dat is niet te zeggen, maar aan het eind van het verhaal hadden vijf mensen het niet overleefd. De krant van Tweede Paasdag meldt: “Volgens getuigen kwamen dorpelingen aanrennen, gewapend met wat er ook maar kon hakken of snijden, die, zonder naar de doden en gewonden om te kijken, zichzelf trakteerden op gigantische hompen vlees.”

Niet ver daarvandaan in West-Oeganda bracht ik de paasdagen door op de boerderij van vrienden. Het landgoed is van de vader die een paar hectares van zijn bananenplantage en koeienweide opgaf om buitenhuizen voor zijn kinderen te bouwen. Net als hun broers en zussen, hebben onze vrienden een mooie baan in de hoofdstad. We komen elkaar tegen tijdens werk, op feestjes en op school want onze kinderen zitten samen in de klas. Hun leefwereld lijkt weinig anders dan de onze.

Maar op het belangrijkste christelijke feest is er op de boerderij personeel alsof het een doodgewone werkdag is. Niet alleen om het eten klaar te maken, iemand maait gras, een ander repareert het koeienhek, op de plantage wordt gewied en voor de gasten een geit geslacht. Nationale vrije dag of niet, hier werkt iedereen.

Ik dacht aan de opmerking van onze vriendin toen ze laatst bij ons aan tafel zat en de kok al naar huis was. “Als ‘ze’ eenmaal voor jullie witten hebben gewerkt, trekken ze het bij ons niet meer. Wij zien zoiets als een 24-uurs-baan.” Ik zei toen niet dat daar een woord voor bestaat.

Nu las ik dat omstanders gewonde mannen lieten doodbloeden om halfdode koeien aan stukken snijden. Ik zag dat niet één christen in dienst van onze vrienden Pasen mocht vieren. En ik vind het moeilijk te begrijpen dat zulke aardige, gepassioneerde Oegandezen weinig compassie met anderen tonen.

**
Vrolijk Pasen verscheen als column in De Pers op woensdag 2 april 2008